รักไม่รักก็ลุ้นเอา

“ฉันก็ไม่รู้จะทำไงดีในเมื่อเรื่องมันผ่านมาถึงขั้นนี้แล้ว”

“จะทำไงได้ล่ะ ก็คงต้องเลยตามเลย”

“เอางั้นจริงเหรอ”

“อืม ก็มันทำอะไรต่อไม่ได้แล้ว”

“จะปล่อยให้..เด็กเกิดมาจริง ๆ เหรอ...”

“อืม ทำไงได้”

“แต่....”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแล้วปล่อยให้เกิดมานี้ล่ะดีแล้ว”

“ถ้างั้นก็เอาตามนั้นนะพาไปฝากท้องด้วยนะ”

“อืม ฉันไม่รู้ว่าที่ไหนรับฝากอ่ะ”

“ก็คงโรง’บาลทั่วไปน่ะนะ”

“อืม”

.....................ณ สนามบิน S ที่คนเยอะเป็นพิเศษ................................

“แก ๆ วันนี้ต้องมีสกู๊ปเด็ด ๆ แน่เลยอ่ะ”

“แน่นอนจ๊ะ ต้องได้อยู่แล้วคนเยอะขนาดนี้ว่าแต่เมื่อไหร่จะมาถึงสักทีเนี้ยรอนานเป็นชาติแล้ว”

“ใจเย็น ๆ นะคะป้าเดี๋ยวเขาก็มา”

“เชอะ!!!!”

“ว่าแต่ลูกแกคลอดยังอ่ะ”

“คลอดแล้ว ๆ ได้ตัวผู้ตัว ตัวเมียตัว”

“อุ๊ยยยยย  คงจะเหมือนแม่นางเนอะ คงน่ารักมากแน่ ๆ”

“อยู่แล้ว ๆ “

“แฟนแกนี้ก็ดีเนอะพาลูกแกไปฝากท้องด้วย”

“อยู่แล้วจร้า มีแฟนน่ารักก็งี้”

“จร้า ๆ ยัยป้าผู้โชคดี”

                เทส ๆ  สวัสดีคะฉันคือหญิงผู้โชคดี 55+ ไม่ใช่ล่ะ ๆ พูดมาตั้งนานแล้วยังไม่แนะนำตัวเองเลย ฉันมีนามว่า  โฟกัสคะ ตอนนี้กำลังเป็นป้าเพราะว่าลูกสาวผู้น่ารักของฉันเพิ่งคลอดลูกสาวและลูกชาย อิอิ ลูกสาวผู้น่ารักของฉันชื่อ เฟียร์ต้า เป็นสุนัขพันธุ์  บิชอง ฟริเซ่ สีขาวน่ารักมากส่วนแฟนผู้น่ารักของฉันชื่อ สปาย ส่วนยัยเพื่อนบ้านี้ชื่อ แกรนด์ คะ 

“กรี๊ดดดด ดดดด ดดดดด”

“ป้าๆๆๆๆ  มาแล้วๆๆ”  ยัยเพื่อนบ้าคนนี้เนี้ยตกใจหมด

“เออ ๆ ได้ยินแล้วๆ กรี๊ดซะฮอล์ลแตกขนาดนี้”

“ป่ะ ป้าลุย!!!” ฉันและเพื่อนฉันเป็นนักข่าวดารากอสซิปทั้งในและต่างประเทศตั้งแต่เรียนจบมาฉันก็เพื่อนก็ทำงานด้วยกันมาตลอด

“กรี๊ดดด ดดดด ดดด” พวกนางคงกินนกหวี๊ดเป็นอาหาร

“หล่อ ขาว สูง ตายแล้วป้าชีวิตนี้”  ตายจริง ๆ เพื่อนฉันมันดันบ้าวงนี้ซะด้วย

“แก มาทำงานนะจ๊ะไม่ได้มาไล่ตามผู้ชาย” ต้องเตือนสตินางตลอดเวลาแน่ ๆ เลย

                แชะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ทั้งกล้องโทรศัพท์  กล้องดิจิตอล มากมายต่างจับโฟกัสไปที่ชายกลุ่มนึงที่กำลังเดินออกมาจากทางผู้โดยสารขาเข้า ที่มีข่าวมานานนับเดือนว่าจะมาเปิดคอนเสิร์ตที่ไทยใจฉันไม่อยากมาหรอกนะงานนี้แต่เพื่อนฉันมันดันลากฉันมา

..................ก่อนมาสนามบิน...........................

“บก. คะฉันขอพาโฟกัสไปทำข่าวนี้ด้วยนะคะ โฟกัสมันเก่งมาก บก.ก็รู้อาจได้ข่าวเด็ดกว่าสำนักอื่นก็ได้นะ บก.”

..................ตามนั้น.................................

“แก ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“ได้ไงป้าเขาออกมาแล้วนะ”

“รู้ ๆ แกกก็ถ่ายรูปรอไปดิยังไงก็ไม่ได้ทำไรอยู่ดีนอกจากถ่ายรูปและแกก็เป็นคนลากฉันมาเองฉันไม่ได้เต็มใจมาซะหน่อย”

“เออ ๆ รีบมานะ”

“อืม”  ฝันไปเถอะว่าฉันจะมาเร็ว อิอิ ไปนั่งกินกาแฟรอดีกว่า

...........................ร้านกาแฟ S Coffee..........................

“รับอะไรดีครับ” 

“เอ่อ ขอเป็นอเมริกาโน่เย็นคะ”

“ครับเชิญนั่งรอสักครู่นะครับ” สักพักนึงพนักงานผู้น่ารัก (ไหม!!) ก็เอากาแฟมาเสิร์ฟให้ฉัน อ้าว...ไม่เห็นให้น้ำตาลมาเลย สาขาอื่นเค้าเอามาให้ด้วยนะ เชอะ!! รู้ไว้ด้วย (นางบ่นคนเดียวนางใครมันจะไปรู้)

“อ่อ ไอซ์อเมริกาโน่  วัน พลีส”

“เน~~~” พนักงานนางเป็นไร นายนี้ก็พูดอังกฤษนะทำไมนางตอบไม่รู้เรื่อง เฮ้อ~~จริง ๆ เลยพนักงานร้านนี้ เดี๋ยวแม่จะเขียนด่าให้ เชอะ!!

“ย๊าาาา าา า~~~ ไอ้บ้า แก ๆ ทำให้ลูกฉันเป็นแบบนี้.....” หืออะไรเหรอ

“ฉ่าา า~~~~.......อร๊ายย ย ยย ร้อนๆๆ” น้ำอะไรอ่ะร้อนๆ ๆๆๆ  ฉันนิก็นะก้มเลือกน้ำตาลต่อไปก็ดีอยู่แล้วโพล่หัวขึ้นมาทำไมเนี้ย

“คุณลูกค้าเป็นอะไรมากไหมครับ”

“ร้อนคะ ร้อนมากแสบแขนมากด้วย โดนหน้านิดหน่อยแต่ลืมตาไม่ได้แสบตาด้วยคะ อะไรกันเนี้ย!!!” อะไรจะซวยขนาดนี้นะ น้ำอะไรอ่ะทำไมมีกลิ่นน้ำผึ้งด้วยอ่ะ แต่ตอนนี้รู้อย่างเดียวแสบแขนมาก

“เฮ้ย!!! ยัยป้า เป็นไรมากไหมเจ็บมากไหมแก” เสียงยัยแกนรด์นิ และนางก็ลากฉันเข้าห้องน้ำ

“แก ๆ ๆๆ แสบมากแก ลืมตาไม่ได้อ่ะแก ว่าแต่ว่าน้ำอะไรอ่ะ ฉันได้กลิ่นเหมือนน้ำผึ้งอ่ะ อย่าบอกนะว่า.....”

“เอ่อ ป่าว ๆๆๆ แก ถามพนักงานดูสิแค่กลิ่นเหมือนเฉย ๆ “

“คะ..ค่ะ ไม่ใช่น้ำผึ้งหรอกค่ะ” ทำไมต้องคิดเยอะด้วยฉันกลัวนะโว๊ย

“ไม่ใช่ก็แล้วไปนึกว่าจะตายซะแล้ว เฮ้อ~~~ แกไม่ต้องโทรหา ปายนะเดี๋ยว ปายเป็นห่วง”

“อีกหน่อยรถโรง’บาลคงมานะแก ทนนิดนึงนะแก”

“อืม”

“นี้ ๆ เธอ เมื่อกี้น้ำผึ้งมะนาวร้อนใช่ไหมพี่เขาคงแสบน่าดูนะ”พนักงานหญิงคนหนึ่งพูด และฉันก็ดะ...ได้ยินว่า ‘น้ำ..ผะ...ผึ้ง’ 

“แก ๆๆๆๆๆ เมื่อกี้ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม....”

“.....เอ่อ....” ยัยแกรนด์มันเงียบแสดงว่า....

“แกรนด์ๆๆ เอามันออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เอามันออกไปแกรนด์ ฉันขอร้องรีบเอามันออกไป เอาออกไป!!! ฮือๆๆๆๆ”ฉันร้องเสียงหลง

“กัส แกต้องใจเย็น ๆ นะ ฉันรีบเอามันออกอยู่แกตั้งสตินะแก”

“แกๆๆ เอามันออกไปเร็วๆ ฮือๆๆๆ “ และฉันก็รีบเอามืออีกข้างถูแขนออกอย่างแรงจนลืมไปว่ามันแสบมากแค่ไหน

“ใจเย็นกัส มันจะแสบหนักกว่าเดิมถ้าแกยังทำแบบนั้น” ยัยแกรนด์ดึงมือฉันไว้อย่างเร็ว แกรนด์มันรู้ดีกว่าใครว่าน้ำผึ้งแค่นิดเดียวถ้าถูกตัวฉัน ฉันจะเป็นบ้าได้เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะตอนเด็ก ๆ พี่ชายฉันโดนหม้อต้มน้ำผึ้งร้อน ๆ ตกใส่ตัวและเสียชีวิตไง และฉันก็เห็นกับตาตัวเอง และจากนั้นมาน้ำผึ้งมันก็สามารถฆ่าฉันตายได้

“ฮือๆๆๆ” ฉันได้แต่ร้องไห้กลัวนี้ไม่ใช่แค่หยดเล็ก ๆ แต่ทั้งแก้ว แม้จะละลายน้ำก็เถอะ

“เสร็จแล้วกัส เสร็จแล้วหมดแล้วแก หมดแล้ว” ฉันได้ยินเสียงยัยแกรนด์มันเหมือนร้องไห้กับฉันเพราะครั้งนี้ที่หนักมากเป็นครั้งนี้ 2

“รถโรง’บาลมาแล้วครับ” พนักงานมาเข้ามาบอกว่ารถมาแล้วแต่ฉันน่ะสิเดินไม่ไหวแล้วสติสตางค์ไม่เหลือแล้ว

“แกเดินไหวไหมแกๆๆยัยกัส เฮ้ยๆๆ”